Een regio in conflict

*fotos’s volgen later, WiFi in Myanmar is nog niet optimaal*

Om 4 uur ging onze trein naar Hsipaw in Shan-State. Om 3:15 probeerden we een grab taxi te boeken maar die was niet beschikbaar en dus met twee backpacks en 2 handbagage rugzakken een kleine rickshaw Tuktuk in. Eenmaal aangekomen op het station bleek dat de trein er al stond en dus mochten we naar beneden. Lopend langs de vele slapende mensen vervolgde we ons pad naar onze upperclass wagon. Als tourist krijg je de optie voor de normale coupe eigenlijk niet en aangezien de treinreis ruim 10 uur duurde vonden we comfy stoelen de 5 euro voor 2 tickets wel waard ;). Een zee aan beenruimte en ramen die open kunnen. Met ons reisden nog een aantal andere toeristen en locals. Om 4 uur vertrokken we in het donker. Af en toe stopte we om mensen op te halen of uit te laten stappen. Toen het nog schemerde zagen we een mevrouw op het perron met een mand vol hapjes. Geen idee wat het was, maar het leek op appelbeignets en dus ging ik de trein uit en op onderzoek. Voor nog geen 25 eurocent had ik een zakje vol hapjes die we samen hebben uitgeprobeerd. Later ontdekte we dat dit bekend staat als Birmese tempura. Toen we weer verder gingen, ging al snel de trein even stilstaan en reden we ineens achteruit. En weer stopte we en gingen we vooruit..dit was het punt waar op we zigzaggend de berg op gingen bedachten we toen ineens.

Toen het licht was stopte we bij een groter station, hier stapte best wat mensen uit en in. Ook hier werd ik door Jelle op pad gestuurd om eten te vinden. Dit keer kwam ik terug met ananas, meloen, sticky rijst en weer wat van die tempura hapjes. Na het ontbijt was het tijd voor een dutje want we moesten wel wakker zijn als we de bekende spoorbrug die de Amerikanen gebouwd hebben over zouden gaan. Een paar kilometer voor de brug zocht Jelle al een mooie plek aan het raam en zat hij klaar voor de fotoshoot. Het was een bucketlist item...en erg hoog.

Eenmaal aangekomen in Hsipaw bleek dat we gewoon opgehaald werden door ons hotel. De checkin ging snel en daarna hebben we onze wandeling geregeld voor de twee dagen erna en een hapje gegeten bij een lokaal tentje. 

Op tijd naar bed want om 8 uur moesten we ons melden bij onze gids. Lynn een 19 jarige jongen die geboren is in de bergen maar grotendeels is opgegroeid in Hsipaw was onze gids. Een vriend van hem die ook gids wilde worden, was ook gezellig mee. We gingen eerst een uur met de auto op pad, de bergen in. Toen begonnen we met wandelen door de prachtige natuur. Al snel kwamen we bij een check point en dit is wel een bijzonder verhaal waar we jullie eerst meer over willen vertellen.

Myanmar is een complex land met veel verschillende etnische groepen. Echt soepel loopt het hier allemaal niet, maar als toerist krijg je hier weinig van mee over het algemeen. In de bergen in Shan-State zit een lokaal leger zoals Lynn dit noemt. Wat het eigenlijk niet is want ze zijn niet in het dienst van het land. Inkomen verkrijgen zij door het groeien en verkopen van opium en nieuwe soldaten worden geronseld in de dorpen waarbij jonge mannen worden verplicht aan te sluiten. Dit lokale leger spreekt geen Birmaans maar ook niet de taal van de bewoners van de bergdorpjes die we hebben bezocht. Je mag hier je eigen conclusies over trekken. Dit lokale leger is daarnaast in een gewapende strijd met het overheidsleger dat zo nu en dan langskomt. Dat betekent ook dat een groot gedeelte van deze staat een negatief reisadvies heeft (rood) en de bergen direct om Hsipaw heen zijn oranje qua advies wat eigenlijk inhoudt alleen noodzakelijk reizen. Voor je denkt maareh...waarom waren jullie er? Het is er prachtig, de mensen zijn fantastisch en met een goede gids kan je hier gewoon wandelen. Dan nu terug naar het verhaal over onze wandeling.

We kwamen aan bij het eerste lokale checkpoint. Lynn leerde ons de soldaten groeten en vertelde dat ze ons niet zouden checken en dat klopte. Lynn moest wel het een en ander vertellen en laten zien en mocht daarna verder met ons. Hij vertelde later dat als we hier waren gekomen zonder gids, dat we het gebied niet in hadden gemogen. We kwamen al snel aan in het eerste plaatsje waar we in de schaduw van een tempel wat water dronken en kennismaakte met de eerste echte lokale snacks. Daarna op naar het volgende dorp maar eerst uitgebreid High given met de lokale kids en maar Kemsa (hallo) roepen! In het volgende dorp gingen we in het lokale theehuis lunchen. Ze eten hier veel meer uit de natuur en veel meer stukken van planten, dus dat was een bijzondere en vooral erg lekkere ervaring. Vele kilometers verder en na het passeren van diverse checkpoints kwamen we aan bij onze homestay. We sliepen bij de ouders van Lynn waar we ook weer niets te kort zijn gekomen. Het is bijzonder om te zien hoe de families hier leven en hoe anders dat is dan bij ons. Douchen? Geen probleem. Er staat een bak water met een klein bakje erbij ennnn gooi maar over je heen :). Het is alsof je terug bent in de tijd. De tweede dag wandelde we vooral langs veel plantages waar mensen druk aan het werk waren met rijst, mais en andere producten. Als afsluiter bezochten we een mooie waterval en gingen we weer terug naar ons hotel. We vonden het zo leuk en gezellig met Lynn dat we hebben gevraagd of hij ons de dag erna ook mee op pad neemt met de boot en dat kon. Onze laatste dag in Hsipaw was op het water, bij een ananas boerderij en al zwemmend in een soort van mini waterval. Heerlijk!

Daarna nog een klein dorpje bezocht voor we terug gingen naar ons hotel om de bus te halen...hoe die bus reis verliep is weer een heel ander verhaal dus daar later meer over.

Nu vraag je je wellicht nog af of we naast de checkpoints meer van de onrust hebben meegemaakt...het antwoord daarop is ja. Als je googled kan je er veel over lezen, als je er wandelt hoor je de vuurgevechten en de lokale gidsen noemen dit ‘playing the drums’. Niemand vind het fijn, maar ze blijven zeggen wij wandelen alleen daar waar we er kilometers vanaf zitten. Voorheen gingen wandelingen wel dieper de jungle in, maar helaas kan dat op dit moment niet meer. De lokale mensen en het lokale leger zijn juist blij je te zien als toerist, dat betekent geld dat de arme bergdorpjes in komt en dus heb je daar eigenlijk niets te vrezen. Wel is het zo dat het leger rond de eigen basis soms landmijnen legt en dus mag je alleen de gebieden in met ervaren gidsen die weten wat de hoofdwegen en de boerenweggetjes zijn. Wij hebben ons geen moment onveilig gevoeld en we hebben met name enorm genoten van het prachtige gebied en de ontzettend vriendelijke en gastvrije mensen.