Op naar Mahia Peninsula

We volgden de snelweg verder naar het noorden. Het is opvallend hoe groen het hier is. Alles is echt groen, groener, groenst. We rijden op een kronkel weg via heuvels, bergen en valleien en het is allemaal even prachtig. Veel mensen zeggen altijd dat je voor natuur op het zuider eiland moet zijn, maar dit doet echt niet onder voor de natuur op het andere eiland. Wat ook redelijk hetzelfde is, is de beperkte dekking voor onze telefoon dus vandaar dat we soms meerdere blogs in een plaatsen.

Langs dit kronkel weggetje ligt lake Tutira en hier is het echt prachtig. We boffen met het weer want het is strak blauw en haast lenteachtig. Jelle ging een stukje lopen en ontmoette twee locals die hem probeerden te overtuigen om toch hier te blijven en dus te emigreren. Het is ergens nog altijd een optie ;). Toen we verder reden kwamen we onder de allergrootste spoorbrug door is Australasian... En deze was echt best wel groot. De brug leek een beetje op die we in Myanmar met de trein namen, maar deze moet dus groter zijn. De brug is ruim 90 meter boven de rivier... Knap gebouwd dus. 

In Wairoa hebben we een tijd stil gestaan omdat lang op reis betekent dat je toch ook administratieve dingen moet regelen. Daarnaast hebben we dit weekend weer een jarige in de familie en nu we eindelijk weer eens goed bereik hadden konden we daar een cadeautje voor uitzoeken. We proberen geen verjaardagen en belangrijke momenten te vergeten en zijn grootafnemer van Greetz inmiddels :) 

Na deze stop zijn we door gereden naar de Mahia Peninsula. Dit schiereiland ligt iets onder Gisborne en is ook weer super mooi. Na aankomst was het weer nog goed en dus gingen we even het strand op. Tot onze verrassing hadden we wat bereik en dus hebben we savonds het thuisfront gecontact want de komende dagen gaan we naar niemandsland.