The far north

Als je overlijd gaat de ziel terug naar Hawaiiki en dat is wat de Maori overwegend geloven. Die reis van de ziel gaat dwars door Nieuw-Zeeland helemaal naar de Far North, een puntje waar we de komende dagen naar op weg zijn. Maar om daar te komen moeten we nog heel wat kilometers afleggen. 

Onze eerste stop was KawaKawa, hoofdzakelijk omdat we moesten vullen en dumpen. Die dumpstations zijn overwegend top geregeld hier want het is goed aangelegd, gratis en bijna altijd water beschikbaar. Maar zo nu en dan...doe je het klepje open en komen de drollen, andermans drollen, je tegemoet. Dit was onze eerste ervaring en we hebben de klep maar gewoon laten zakken en besloten elders maar langs te gaan. Deze faciliteiten blijken alleen in het noorden niet zo veel aanwezig, net als prullenbakken en dus zeulen we al even rond met afval...met deze ervaring reden we vervolgens het plaatsje in. Dit plaatsje is een beetje bekend omdat hier Hundertwasser toiletten zijn, yes die designer uit Oostenrijk heeft hier ook zijn stempel gedrukt. Maar de indruk die wie vooral hebben opgedaan is een tikkie leventje met auto’s parkeren midden op de weg, op de stoep schreeuwen alsof je een gangsta bent en dat soort ongein. Wij reden rustig door....

We stopten bij een van de weinige plekken waar loopgraven te zien zijn in Nieuw-Zeeland. Na een korte wandeling gingen we weer door. 

We kwamen aan in Mangonui omdat daar een dumpstation was en we konden op deze plek ook freedom camperen. Dat was allemaal top tot er midden in de nacht een of ander figuur heel hard begon te schreeuwen: wake up motherfuckers. Wij waren niet de enige camper en we hebben gewoon geen reactie gegeven en konden daarna weer rustig slapen. Het is hier toch wel anders qua sfeer dan wat we eerder hebben meegemaakt...

Overigens in the far North voor de Maori wel een belangrijk gebied. Zij geloven dus dat de ziel het land vanuit dit puntje verlaat om weer terug te reizen naar Hawaiki waar de Maori oorspronkelijk vandaan komt. Als je goed naar de kaart kijkt zie je dat dit laatste stukje land er uitziet als een soort springplank en bij een boom op een rots gaan de zielen verder op reis. Deze springplank hebben wij dan ook gevolgd om bij dit punt te komen en om de vuurtoren te bekijken. Dit is voor ons dan ook het meest noordelijke en westelijke puntje waar we zijn geweest. Het was er wel onwijs stormachtig dus we konden goed zien waar de Tasman zee en de Atlantische oceaan elkaar ontmoeten. In de far north liggen ook grote zandduinen en uiteraard hebben we die ook bezocht. Op naar het zuiden!